No ano 1492 polo camiño de Santiago na zona de Dumbría atopouse un lobo da altura dun cabalo cos pelos negros como a noite e os ollos redondos e luminosos como a lúa chea. Podía deborarche nun segundo cós seus dentes afilados coma navallas e a súa boca que medía dous cabezas de alto e ancho. 

Movíase a unha velocidade increíble e nunca deixaba rastro nin sequera sangue da súa presa (xa que deboraba nun segundo) e tampouco deixaba un dos mil pelos que tiña. En resumo era silencioso e nadie conseguía velo ao atacar pola noite.